„Naród, który nie zna własnej historii ulega samounicestwieniu”. -- Jan Paweł II
11 lipca 1943 roku rozpoczęła się masowa rzeź na cywilnej ludności polskiej przeprowadzona przez Ukraińską Powstańczą Armię (UPA) na Polskich Kresach Wschodnich, określana niesłusznie tylko mianem rzezi wołyńskiej. Ocenia się, że w jej wyniku zginęło od 140. do 160. tysięcy Polaków!!!
Także moja rodzina – ze strony Ojca - została prawie cała wymordowana przez nacjonalistyczne bandy ukraińskie na Polesiu. Z relacji wiem, że także na samym Polesiu wymordowano dziesiątki tysięcy Polaków, kobiet i dzieci! Wiązano ich drutem kolczastym i podpalano, obcinano głowy i stawiano je na parapetach domostw; kobietom ciężarnym rozpruwano brzuchy, obcinano piersi a dziećmi rzucano o ściany domostw, tak, że rozpryskiwały się ich mózgi!.. Porozmawiajcie z tymi, którzy przeżyli tę rzeź - skóra cierpnie. Przybijanie dzieciom języków do blatu stołów i na oczach rodziców czekanie jak się uduszą...
Przebaczyć kiedyś można, po chrześcijańsku, ale ZAPOMNIEĆ… - N I G D Y!
Powtarzam, również za książką ks. Isakiewicza Zalewskiego: ofiar było znacznie, znacznie więcej!, niż to podają „oficjalne media”.
I CISZA PANUJE NAD TYM – JEDNYM Z NAJWIĘKSZYCH – LUDOBÓJSTW NA ŚWIECIE!!! A TO HAŃBA DLA POLSKICH WŁADZ!
Istnienie na Wołyniu antypolskich grup, w skład których wchodzili Ukraińcy, odnotowywano już na początku działań wojennych we wrześniu 1939 roku. Ich akcje przeciwko Polakom stopniowo zaczęły się nasilać od ataku ZSRR na Polskę, jednak ich największe natężenie miało miejsce po wybuchu wojny między Niemcami a ZSRR i zajęciu dawnych Kresów Rzeczpospolitej przez III Rzeszę w 1941 roku.
Na jesieni 1942 r. odłam Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (zrzeszającej ukraińskie radykalne grupy nacjonalistyczne), tzw. banderowcy (OUN-B) - których cechował większy radykalizm i niebywałe wprost okrucieństwo w dążeniach ku Wielkiej Niepodległej Ukrainie - powołał do życia Ukraińską Powstańczą Armię (UPA), której przywódcą był największy kat Polaków – Stephen Bandera.
Już w pierwszych miesiącach istnienia UPA zamieszkujący na Wołyniu, Podolu, Polesiu – wschodnio-południowych Kresach Polski, nasi rodacy mieli do czynienia z coraz częstszymi atakami ze strony ukraińskiej. Koncentracja działań antypolskich miała miejsce latem 1943 roku. W masowych akcjach, które szybko przekształcały się w rzezie ludności polskiej, brali udział nie tylko nacjonaliści z UPA, ale także miejscowi chłopi zwani czernią, poddani wcześniej przez członków OUN-B silnej propagandzie antypolskiej.
11 lipca 1943 roku nastąpił zmasowany atak na PONAD 180 polskich miejscowości, w całym zaś lipcu na ok. 680… Akcje antypolskie i rzezie ludności przebiegały według trzech głównych scenariuszy - były to napady na miejscowości zamieszkane głównie przez Polaków, akcje przeciwko Polakom mieszkającym we wsiach ukraińskich lub mieszanych oraz ataki na kilkuosobowe grupki Polaków lub pojedyncze osoby.
W przypadku napadów na większe kolonie polskie - UPA wykorzystywała element zaskoczenia - atakując w nocy, o świcie lub podczas prac gospodarskich czy niedzielnej mszy świętej, kiedy mieszkańcy byli skoncentrowani w jednym miejscu. Miejscowość była otaczana kordonem uzbrojonych w broń palną członków UPA, których zadaniem było strzelanie do uciekających. Pozostali napastnicy, członkowie oddziałów samoobrony ukraińskiej współpracujących z UPA, uzbrojeni w siekiery, noże, widły, kosy ustawione na sztorc i inne narzędzia gospodarskie, rozchodzili się po osadzie i w sposób sadystyczny, niebywale okrutny mordowali mieszkańców, często ich przy tym – wymyślnymi sposobami - torturując. Ofiarami padali Polacy różnej płci i wieku, a także nieliczni Ukraińcy, którzy pomagali Polakom bądź przeszli z prawosławia na katolicyzm. Teren wsi był starannie przeszukiwany, a na uciekinierów urządzano obławy w okolicznych lasach i na polach.
W drugim typie napadów skierowanych przeciwko polskim mieszkańcom osad ukraińskich lub mieszanych, brały udział mniejsze grupy napastników, także działających z zaskoczenia. Mordy dokonywane na pojedynczych Polakach dotyczyły często uciekinierów z osad lub podróżnych.
Wspólną cechą akcji przeciw Polakom było potworne okrucieństwo, połączone z rabunkiem mienia i paleniem gospodarstw, a także niszczeniem materialnych śladów polskiej obecności na Polskich Kresach, takich jak dwory, kościoły i kaplice, a nawet cmentarze, ogrody czy parki….
Próby jakichkolwiek rozmów czy negocjacji ze stroną ukraińską kończyły się totalnym fiaskiem, a próbujących negocjować z Ukraińcami przedstawicieli lokalnych, małych formacji Armii Krajowej – bezlitośnie mordowano.
Masowe akcje nacjonalistów ukraińskich w 1943 roku niemal całkowicie ogołociły z Polaków wiejskie obszary Wołynia, Podola, Polesia i południowych obszarów Kresów Polskich. Na początku 1944 roku Polacy znajdowali się już jedynie w miastach, wokół ośrodków samoobrony (różnych grup, oddziałów, placówek, ośrodków i baz samoobrony), które wytrzymały ukraiński napór oraz w oddziałach partyzanckich, które we współpracy z oddziałami Armii Krajowej, m.in. 27. Wołyńską Dywizją AK, próbowały organizować akcje obronne i odwetowe przeciw UPA.
W 1944 roku antypolskie akcje oddziałów UPA przeniosły się na ziemię lwowską i Podole, liczniej niż Wołyń zamieszkane przez Polaków. W związku z wkraczaniem na tereny dawnych Kresów Rzeczpospolitej oddziałów Armii Czerwonej wystąpienia antypolskie słabły, do czego przyczyniało się wcielanie Ukraińców do wojska sowieckiego. Pojedyncze napady na Polaków zdarzały się jednak jeszcze w 1945 roku. W tym samym roku Polacy ocaleni z rzezi na Wołyniu, Polesiu, Podolu oraz ziemi lwowskiej i samego polskiego Lwowa, który po II wojnie znalazł się w granicach ZSRR, zostali repatriowani do Polski.
Podczas Pogromu Ukraińskiego zginęło około 140 - 160 tysięcy Polaków. Dość skromną część ofiar stanowili Ukraińcy za pomoc udzielaną Polakom lub odmowę przyłączenia się do sprawców rzezi.
To było zaplanowane ludobójstwo i eksterminacja polskiej ludności na Wołyniu, Polesiu, Podolu i Małopolsce Wschodniej prowadzona przez kilka lat przez nacjonalistów ukraińskich pod znakiem OUN-UPA. Niewybaczalna olbrzymia barbarzyńska zbrodnia, o której nawet po 73. latach(!) politycy w Polsce nie mają odwagi się nawet wypowiedzieć, nie mówiąc już o… politykach ukraińskich władz….
---------------------------------------------------------
TYLKO PRAWDA NAS OCALI i pozwoli budować razem i wspólnie – w duchu Miłości i wzajemnego szacunku - zdrowe relacje między narodami. Nacjonalizm i konserwatyzm to niebezpieczna mieszanka. Na tej glebie wyrósł Hitler, Stalin, Stephen Bandera z OUN. Polacy, my też nie byliśmy święci !...
Jeszcze żyją Ci, którzy mieszkali na Wołyniu, Podolu, Polesiu, w województwach: tarnopolskim, lwowskim stanisławowskim i innych… Być może ktoś zechce posłuchać ich opowieści…. Polski Sejm potępił akcję "Wisła", a boi się lub nie chce uznać tych masowych mordów na Polakach.
Nie szanujemy siebie samych, więc nie dziwmy się, że i nas nie szanują na świecie. Wspieramy różnej maści kolorowe "rewolucje" na Litwie i Ukrainie a w zamian „otrzymujemy”: zamykanie polskich szkół , ograniczanie dostępu do języka polskiego na Litwie, wielkie przeszkody i utrudnienia w odbudowie cmentarza Łyczakowskiego, doprowadzanie do ruiny zabytków na Ukrainie i w samym Lwowie… itd. itd…….
Skoro politycy nie chcą, to chociaż my, zwykli ludzie, PAMIĘTAJMY i ZAPALMY ŚWIECĘ, by choć w ten symboliczny, prywatny sposób uczcić pamięć bestialsko pomordowanych Rodaków…
[*] [*] [*]
-----------------------------------------------------------------
Pisząc ten tekst korzystałem także z publikacji i książek ks. Isakiewicza Zalewskiego oraz przekazów rodzinnych.
Marek Różycki jr @^
